Gdyby spytać Aleksandra Olejniczaka co by robił, gdyby nie grał w piłkę, ten z pewnością odpowiedziałby, że zostałby lekarzem. Ostatecznie, medycyna była jedną z zawodowych dróg w jego karierze. Będąc już czynnym piłkarzem bytomskiej Polonii w 1955 ukończył Śląską Akademię Medyczną.
Alek, jak zwą go najbliżsi przyjaciele, przybył do Polonii z tzw. „zaciągu lwowskiego”. Urodził się w 1930 roku i od najmłodszych lat miał bliski kontakt ze środowiskiem sportowym za sprawą ojca, grającego w Czarnych Lwów, a później trenującego TS Lewandówka – Lwów. Olejniczak często podpatrywał starszych zawodników, co później przełożyło się na jego styl gry.
Po wojnie przeniósł się wraz z rodzicami do Bytomia. Dzięki koneksjom ojca rozpoczął treningi w bytomskiej Polonii. W 1950 roku zadebiutował meczem z OWKS Kraków (Wawel Kraków) stając się na przeszło 10 lat pewnym punktem niebiesko-czerwonych. W tym czasie z Polonią zdobył mistrzostwo Polski oraz 4-krotnie wicemistrzostwo. Występował również w reprezentacji Śląska, barw narodowych nigdy nie reprezentując. Po zakończeniu kariery piłkarskiej na jakiś czas wycofał się z działalności sportowej wracając do niej w 1985, kiedy to objął opiekę lekarską nad bytomską Polonią.